Pahada Hafif Yükte Ağır'

    Kendi çizdiğim yolu indirimli taşıt kartımla gidemiyorum sevgili günlük.
Üstelik çantamdakilerin ağırlığı yürüdükçe artıyor. Zaman zaman pes eder gibi oluyorum sonra bir gayret devam ediyorum yoluma. Ama yalnızca gayret etmekle olmayacak gibi gözüküyor. Biraz daha biraz daha derken tekrarlayan sırt ağrıları..
Yolun sonunu görebilmek için tam şu noktada aklımı kullanmam gerekecek, boşver şimdi duygularımı. Çantamdakileri ortaya saçmaya karar veriyorum. Bütün hırçınlığımla saçtım ortalığa kamburumu. Tahmin etmişsindir, manzara pek iç açıcı değil. Ne yani o kadar yolu bu fazlalıklarla mı gittim ben? Kendime yük ettiğim şeyler eskicilerin iki mandal ve bir plastik leğen verdiği eşyadan bile kıymetli değil miymiş? Peki tüm bunlar çantamda birikirken benim aklım neredeymiş?
                             Muallak...

     Evet hazırım, topluyorum çantamı. Ailemi yerleştiriyorum baş köşeye usulca , ardından birkaç sağlam dost alıyorum ve ekliyorum vefalı bir sevgiliyi. Özenle serpiştiriyorum umudumu, sevgimi, merhametimi, aşkımı , ya işte güzel olan bütün duyguları zira onları sırtımda taşımak büyük onur... Çantamı kapatmadan birkaç kitap da ekliyorum ve işte tamam !
Artık bütün yüklerden kurtuldum. Şimdi, varacağım yere daha yakın hissediyorum kendimi.
'' ...hissediyorum kendimi.'' Evet ya, kendimi hissediyorum artık, yaşadığımı hissediyorum. Yürüdüğüm yolda 'gerçekten' yalnız olmadığımı hissediyorum. Tüm kuru kalabalıkları arkamda bırakarak..
    Yürüdükçe irili ufaklı birkaç engebeyle karşılaşıyorum. Sık karşılaşmalarımız biraz gözümü korkutuyor. Fakat çantama sığınıyorum.
    İşte böyle böyle ulaşıyorum varacağım yere. Ne çok yoruldum , ne çok uğraştım gördün dimi sevgili günlük? Olsun, başardım. Yolun sonuna geldim;
           
                           eksilterek ama eksilmeden...