YUVA-CIK
Burası, 18 yaşından beri bana yuva olan ‘Yuvacık Mahallesi’. Kasap Hüsnü’den başlayıp Osman Bakkal’a kadar uzanan dik yokuşuyla meşhur; güzel insanlarını sevdiğim mahalle! O zorlu yokuşta kime rastlasam etrafa gülücükler saçar. Komşularının yanından başını yere eğip geçen tek kişi bulunmaz. Burası öyle bir yer ki kuşlar bile daha neşeli süzülür gökyüzünde. Çiçekler öyle güzel kokar ki arılar bir tanesine bile kıyamazlar. Kulağa masal gibi geliyor öyle değil mi? Öylesine güzel, öylesine mutlu sonla bitecek bir masal… Hevesinizi kursağınızda bırakacağım, çok üzgünüm ama her masalın bir karanlık tarafı vardır… Belki de bu karanlık bizim içimizdedir. Kim bilir… .. 2005 yılında, tam 18’imde, annemi kaybettiğim zaman gelmiştim Yuvacık’a. Efeler efesi canım dedem bağrına basmıştı torununu. İlk zamanlar her gün odaya kapanır, akşama kadar yorganın altından çıkmazdım. Dedem günlerce tatlı tatlı konuştuysa da bir türlü dışarı çıkmaya ikna edememişti beni. En sonunda çareyi eve ekmek alma